Ο πρώτος γρίφος δόθηκε στους συμμετέχοντες: «Στο Μεγάλο Κάστρο επικρατεί οχλοβοή και μεγάλη φασαρία. Το μαντάτο σκέπασε τα τειχία και τις τάμπιες. Οι Τούρκοι στρατοπεδεύουν έξω από τα τείχη μα κανείς δε μπορεί να μάθει που βρίσκεται ο δούκας Φραντζέσκο. Ο Φρούραρχος είχε την ιδέα να ψάξει στη Rocca al Mare. Το 1523 Συμβούλιο αποτελούμενο από το δούκα Μάρκο Μίνιο, τον καπετάνο Θωμά Μοκιενίγκο, το μηχανικό Σαρακίνι και τον καπιτάνο του Πεζικού Ντα Κόμο απεφάσισε να κατεδαφιστεί το παλιό και να οικοδομηθεί στη θέση του άλλο σύγχρονο. Τα 17 χρόνια που χτιζόταν αντιμετώπισαν σοβαρές τεχνικές δυσκολίες. Την εποχή εκείνη απαιτήθηκαν κολοσσιαία χρηματικά ποσά από το ταμείο του Χάνδακα μα και το κεντρικό θησαυροφυλάκιο της Βενετίας. Δεν υπάρχει σχέδιο γενικού προβλεπτή που να μην ασχολείται με τη Rocca al Mare»

Οι 176 ομάδες ξεκίνησαν από το Δημαρχείο και ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης αναζητώντας τη λύση του γρίφου, για να καταλήξουν στο φρούριο Κούλε, που αποτελούσε τη λύση του γρίφου. Πήραν τα "σημεία" και επέστρεψαν για ν£ ακούσουν τον επόμενο γρίφο.

Η συνέχεια της ιστορίας και του κυνηγιού ήταν «Ο δούκας αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο μα δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανένα. Πρέπει να κινηθεί μόνος του. Πρέπει να ελέγξει όλα τα επιτελικά σημεία. "...Όλο το Μεγάλο Κάστρο ήταν τοιχογυρισμένο με άγρια πυργοδεμένα μπεντένια, που τα είχαν ποτίσει Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Ρωμιοί με το αίμα του.
Εδώ και εκεί αποκρατούσαν ακόμα σφηνωμένοι απάνω τους, πότε οι πέτρινοι Λιόντες της Βενετίας, που έσφιγγαν στ£ αγκρίφια τους το Βαγγέλιο, πότε οι τούρκικοι μπαλτάδες που καρφώθηκαν στις τάμπιες την αιματηρή χινοπωριάτικη μέρα". Η Πλατιά Στράτα ήταν μια από τις δύο βασιλοφλεβες του Μεγαλόκαστρου. Ξεκινούσε από των Χανιών την Πόρτα δυτικά κι έφτανε στου Λαζαρέτου την Πόρτα, όπου ήταν η μεγάλη πλατεία, οι Τρεις Καμάρες κι ο Μπαξές του πασά ένα ξύλινο κιόσκι μέσα σε μια τούφα κατασκόνιστα δέντρα, όπου κάθε Παρασκευή έπαιζαν οι νιζάμιδες μουσική...». Η δεύτερη αποστολή των ομάδων κατέληξε στο κιόσκι της πλατείας Ελευθερίας, αφού αυτό ήταν το σημείο που έκρυβε ο γρίφος.

Ο επόμενος γρίφος αποτελούνταν από τρία σκίτσα... Έναν σταυρό, μια μπανάνα κι ένα «Μ» που απορούσε γιατί το διώχνουν. Η λύση ήταν το Πανάνειο. Από εκεί επέστρεψαν οι ομάδες στη Λότζια, για ν' ακούσουν τον τέταρτο γρίφο.

Ο τέταρτος γρίφος λοιπόν ήταν «Οι γυναίκες μαζεύονται στο Μοναστήρι. Η Ντόνα Μαρία έκλεισε τα μάτια, γονάτισε και προσευχήθηκε... Είδε τον άνεμο να στρέφεται εναντίον της, είδε την οργή των πιστών να γίνεται φιλοξενία, είδε την εκκλησία την παλιά να στέκεται πλάι αγέρωχη και τότε κατάλαβε ότι τα κλειδιά του κάτω κόσμου ήταν στα σωστά χέρια. Μπορούσε λοιπόν να φύγει ήσυχη. Το μεγάλο μυστικό του κάστρου κάποτε θα αποκαλυφθεί και τότε όλος ο κόσμος θα μάθει το θαύμα του». Οι ομάδες ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους της πόλης για να καταλήξουν στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στο Λιμάνι.

Ο πέμπτος γρίφος ήταν η φωτογραφία ενός μέρους των τειχών που βρίσκεται στην Καινούρια Πόρτα.

Στο Mc Donald's οδηγούσε ο επόμενος γρίφος που είχε ως εξής: «Εκείνη τη στιγμή δε μας ένοιαζε η δική μας ζωή. Το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν να φροντίσουμε να επιζήσει η ελπίδα, να προστατέψουμε τα παιδιά. Η πύλη στη μεγάλη πλατεία ήταν η μόνη σωτηρία γι' αυτά. Το μόνο που φοβηθήκαμε ήταν να μην τρομάξουν στο σκοτάδι. Από εκεί έφτασαν στο δικό τους κάστρο. Έτσι ξυπόλυτα όπως ήταν μπήκαν μέσα. Εκεί ήταν ασφαλή. Τι ωραίο που είναι να είσαι παιδί!».

Μια ακόμα εικόνα και τα λόγια «Όμορφη που είναι η Κρήτη, όμορφη! Ε, και να ήμουνα αετός να την καμάρωνα όλη απ' την κορφή του αέρα!» οδήγησαν στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη, στο Μαρτινέγκο.

Ένας από τους γρίφους που μπέρδεψαν τα μέλη των ομάδων ήταν εκείνος με την εικόνα ενός χαρτονομίσματος των εκατό δραχμών και τα λόγια «Μνημεία της Κρητικής Ιστορίας». Τα μέλη των ομάδων έψαχναν για το "σημείο" στην οδό Κοραή, για να καταλήξουν στο βιβλιοπωλείο «Ναυτίλος», στην οδό Κοραή. Στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου υπήρχε ένα βιβλίο του Στ.Σπανάκη.

Ο ένατος γρίφος, που κατηύθυνε τις ομάδες στον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα ανέφερε «Τα 30 αργύρια έκαναν θόρυβο καθώς έπεφταν πάνω στο τραπέζι. Ο Ανδρέας Μπαρότσης υπέδειξε τα ασθενέστερα σημεία πάνω στα τείχη, χωρίς να σκεφτεί καν την ημέρα της γιορτής του. Οι Τούρκοι μπήκαν στον προμαχώνα και αντίκρισαν από ψηλά το σημείο που τους έστελνε κατευθείαν στη Λότζια».

«Στο κονάκι του Ρασίχ Μπέη η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Έπρεπε να αφήσει το αρχοντικό του που αποτελείτο από 5 ισόγεια δωμάτια, 5 ανώγεια, ελαιαποθήκη, 3 αποθήκες, 4 αυλές, λιθόκτιστη υδαταποθήκη, φρέαρ, συνολικής έκτασης 1.456 τ.μ. και να περιοριστεί σε πολύ μικρότερο χώρο. Κατόρθωσε και έγραψε ένα αριθμό που διπλασιάζοντας τον έβρισκε αντίστροφα του 1/4 του αιώνα. Τον έγραψε και τον φύλαξε. Αυτός που θα τον έβρισκε ήταν βέβαιος πως θα τον οδηγούσε στη Λότζια». Λύση αυτού του γρίφου ήταν η οικία Χρονάκη.

Εννέα αντικείμενα αποτελούσαν τον ενδέκατο γρίφο. Το πρώτο γράμμα κάθε αντικειμένου σχημάτιζε τη λέξη «Δετοράκης». Έτσι οι ομάδες οδηγήθηκαν στο κατάστημα των Γραφικών Τεχνών «Δετοράκης» και από εκεί επέστρεψαν στη Λότζια.

Ο δωδέκατος γρίφος ανέφερε «¶τιμοι βάρβαροι που αναγκάζετε τούτη την Πρωτοχρονιά να την περάσουν οι οικογένειες χώρια και τα παιδιά μας να είναι η μοίρα τους μαύρο νερό να πίνουν. ¶τιμοι βάρβαροι που συμφωνίες κάματε και τα χέρια δώσατε κάτω από το τραπέζι... Ντόνα Μαρία 01/01/1866». Όσοι κατάφεραν να λύσουν το γρίφο έφτασαν στην πλατεία Κορνάρου, όπου βρήκαν το "σημείο".

Η επόμενη αποστολή τους έστελνε στα Νεώρια, αφού ο γρίφος ήταν ο εξής: «Ο δούκας Τοσκαρίνι ζήτησε τη βοήθεια του γέρου προβλεπτή: "Όταν οι βάρβαροι φτάσουν στην πόλη τα ξύλινα τείχη είναι αυτά που θα σας προστατέψουν". Anticci-Vecci-Nuovi».

Οι ομάδες άρχισαν να μειώνονται και εκείνες που τα κατάφεραν με τον προηγούμενο γρίφο πήραν στα χέρια τους τον επόμενο «Ευτυχώς που υπάρχει οχλαγωγία, γιατί με ενοχλεί το τρίξιμο του ξύλινου πατώματος. Όπως κάθε βράδυ, ήρθαν πάλι στο γνωστό Palazzo. Τόσος κόσμος, οι πιο πολλοί θαμώνες... Όπως αυτός που έχει χάσει αμύθητες περιουσίες και συνεχίζει να επιμένει πως ο καλός ο παίχτης δεν κοιτάει μόνο μπροστά...». Η λύση οδηγούσε στον πλάγιο δρόμο του Ittar.

Στο Καπετανάκειο κατευθύνθηκαν οι ομάδες όταν τα μέλη τους πήραν στα χέρια τους τον δέκατο πέμπτο γρίφο: «Σχετικά με το φρούριο του Αγίου Δημητρίου, που είναι χωριστά από την πόλη, μα συνέχεται με την κοτασκάρπα του προμαχώνα Βιτούρη, πάνω σε ένα λόφο με έδαφος δυνατό και γερό σαν την κιμωλία, που η περιφέρειά του είναι 500 βήματά και η έκτασή του 13.628 βήματα και περιβάλλεται με προμαχώνες και κορτίνες, ανάλογα με τη διάταξη του εδάφους, υπάρχουν δύο γνώμες μα και οι δύο έχουν τον ίδιο σκοπό».

Σε άλλο σημείο της πόλης κατηύθυνε ο επόμενος γρίφος τις ομάδες. Αφού πήραν τις οδηγίες... «Ο δούκας έλεγε και ξανάλεγε: "Πρέπει να σώσω το νερό, χωρίς το νερό το Κάστρο τελειώνει". Κατασκεύασε μια καινούρια κρήνη στην οποία διοχέτευσε το πηγαίο νερό πολλών πηγαδιών, που βρίσκονταν έξω από την κοντρασκάρπα με υπόγειες στοές, που ενώνονται σε ένα κανάλι σκεπασμένο, 500 περίπου βήματα μάκρος. Για το σκοπό αυτό χρειάστηκε να ξεπεραστούν με πολλές δυσκολίες ακόμη και με σκάψιμο σε αρκετό μάκρος στη ριζιμια πέτρα και με την κατασκευή μερικών τόξων, που έγιναν για να εξισώσουν την επιφάνεια και να δοθεί η αναγκαία κλίση στη ροή του νερού και να μην εμποδιστεί η διάβαση και η επικοινωνία των δρόμων από τους οποίους χρειάστηκε να περάσει το υδραγωγείο. Με το υδραγωγείο αυτό υδρεύτηκε η πολιτεία που είχε μεγάλη ανάγκη από την έλλειψη των βροχών των περασμένων χρόνων και υπέφερε και ταλαιπωρήθηκε πολύ ο πληθυσμός». Η λύση του γρίφου ήταν η Κρήνη Πριούλη.

«Ο δούκας Τοσκαρίνι πέρασε από τα κελιά στη βόρεια πλευρά του ναού. Αναζητούσε τον ηγούμενο στη Santa Maria dei Crociferi. Τα κελιά υπήρχαν στη βόρεια πλευρά του ναού. Αργότερα χαλάστηκαν και σήμερα είναι δρόμος. Τα τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας ο ναός είχε εγκαταλειφθεί, ως φαίνεται, και παραχωρήθηκε στους καπουκίνους, όπως αναφέρεται σε σχεδιάγραμμα της εποχής εκείνης. Πριν κάμποσα χρόνια ακουόταν ¶γιος Μάρκος, από μια τοιχογραφία του Αγίου που διατηρούνταν ακόμη. Την Τουρκοκρατία δωρήθηκε στο διοικητή του Χάντακα Αγκεμπούτ Αχμέτ πασά, ο οποίος τη μετέτρεψε σε τζαμί, γνωστό έκτοτε Αγκεμπούτ ταμίσι ή Κουχιακλί τζαμί, δηλαδή με τόξα- καμάρες». Ο γρίφος συνοδευόταν από δύο σταυρούς. Οι ομάδες οδηγήθηκαν στην Παναγία των Σταυροφόρων, πήραν το "σημείο" και επέστρεψαν στο δημαρχείο.

Όταν πλέον το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού έφθασε στο 18ο γρίφο, οι ομάδες που είχαν απομείνει ήταν είκοσι τέσσερις. Τα μέλη των ομάδων αυτών παρέλαβαν το 18ο γρίφο που ήταν ο εξής: «Θερισιανοί, Κεραμειανοί στέκουν και πολεμούνε, τσ' αγάδες δεν αφήνουνε στο Θέρισο να μπούνε. ¶νοιξε, Πόρτα τω Χανιώ, να μπουν τα μπαϊράκια, να μπει κι ο Τίμιος Σταυρός με τα Σελινιωτάκια. Να δεις αντράκια γρήγορα, που έxουn φτερά στα πόδια και προπατούνε στα βουνά σα τα χελιδονάκια». Η λύση του γρίφου ήταν το κατάστημα της ACS στη Χανιώπορτα.

Ο προτελευταίος γρίφος οδηγούσε σ£ ένα μέλος της ομάδας «Εκείνοι οι ¶λλοι» που είχε ντυθεί ζητιάνος και βρισκόταν στον ¶γιο Μηνά. «Ο μεγάλος δούκας κοντοστάθηκε αμήχανος. Η εντολή ήταν σαφής: "Δώστε την πόλη αν θέλετε να φύγετε ζωντανοί" Έλεγε το φιρμάνι και δεν άφηνε περιθώρια για διαπραγματεύσεις. Κάλεσε αμέσως έκτακτο συμβούλιο. Όλοι βρίσκονταν εκεί. "Αποφασίστε" τους είπε "Ή τώρα ή ποτέ". Πήρε το σπαθί και διέγραψε ένα κύκλο πάνω από το κεφάλι του. Το άφησε να πέσει με δύναμη πάνω στο στρογγυλό τραπέζι. Όταν η ώρα σημάνει ακριβώς ο ζητιάνος είναι αυτός που θα σας οδηγήσει έξω από το Κάστρο».

Τη λήξη του Κυνηγιού σήμανε ο 20ος γρίφος.

«Γύρισε και κοίταξε για τελευταία φορά τον Χάνδακα. Ήξερε πως δεν θα γύριζε πίσω. Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο του. Την Χανιώπορτα και την Καινούργια πόρτα δεν θα την ξαναδεί ποτέ. Στον Αγ. Τίτο θα υψωθεί Μιναρές και ημισέληνος. Η συγκίνηση της τελευταίας στιγμής ήταν μεγάλη και ο πόνος αβάσταχτος. Δεν είναι μικρό πράγμα να δίνεις την πόλη σου. Την δική του πόλη. Κάποιοι στίχοι ήρθαν στο μυαλό του. ¶ρχισε να τους σιγοψιθυρίζει... Σαρακηνοί και Βενετσάνοι πήγαν και δέσαν στο κατάρτι Ελόγου μου τον Καπετάν Γιάννη... Για μια στιγμή έπεσε το μεγάλο δίλημμα. Να σώσει τα ρουμπίνια και τα σμαράγδια ή να σώσει το σημαντικότατο αρχείο της πόλης; Ο δούκας Φρανσέσκο Τοσκαρίνι όμως δεν είχε κανένα ενδοιασμό Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΗΤΑΝ...». Η λύση οδηγούσε στο ρυμουλκό «Καπετάν Γιάννης», όπου τα μέλη της ομάδας «EUROGEKA» βρήκαν στο κατάρτι ένα βιβλίο για την Κρητική ιστορία που συμβόλιζε ότι ο δούκας Φρανσέσκο Τοσκαρίνι έβαλε τα αρχεία της πόλης σε γαλέρες και τα έσωσε, στέλνοντας τα στην Βενετία.

Η ομάδα κατευθύνθηκε στο Δημαρχείο όπου συγκεντρώθηκαν όλες οι υπόλοιπες ομάδες και ολοκληρώθηκε η πολύωρη εκδήλωση με τη ρίψη πυροτεχνημάτων.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η ομάδα EUROGEKA, με αρχηγό τη Ρίτσα Σπανάκη κατάφερε να βρει τον κρυμμένο θησαυρό. Τα μέλη της ομάδας, κυρίως ξεναγοί, ήταν οι εξής: Μαρία Αλεξάκη, Γιώργος Κουναλάκης, Κωνσταντίνος Κουναλάκης, Σωκράτης Λαγουδάκης, Μίνα Λαμπροπούλου, Μανόλης Μιχελουδάκης, Σοφία Πατεράκη, Εβίτα Πιερράκου, Βασίλης Πολιτάκης, Γιώργος Ρίσβας, Σούλα Σπανάκη, Γιώργος Σπυριδάκης, Νίκος Στεφανουδάκης, Μαρία Συργιανόγλου, Αλίνα Ταμάροβα, Ανδρέας Τζομπανάκης, Κατερίνα Τσαγκαράκη, Μαίρη Τσαγκαράκη, Ελευθερία Φραγκιαδουλάκη, Ανδρέας Φουντούλης, Βαγγέλης Χάλαρης και Ακριβή Χατζηγεωργίου.

Αφού τερμάτισαν παρέλαβαν από τους διοργανωτές την επιταγή των 3.000 ευρώ, που προσέφεραν τα Mc Donald's και αμέσως ανακοίνωσαν ότι θα προσφέρουν τα χρήματα στο Σύλλογο «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

Επίσης, ευχαρίστησαν την ομάδα «Εκείνοι οι ¶λλοι» για τη διοργάνωση του Κυνηγιού, το Δήμο Ηρακλείου, τα Mc Donald's, την εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ», το ραδιοφωνικό σταθμό Star FM, την εταιρεία Γ.Δετοράκης ΑΕΒΕ, την Telestet για τη μεταξύ τους επικοινωνία, το cafe bar «Take Five», που φιλοξένησε το αρχηγείο τους, καθώς και την Τροχαία Ηρακλείου, που... έκανε "τα στραβά μάτια" όπως είπαν, στις τυχόν παραβάσεις των συμμετεχόντων. Τα μέλη της ομάδας δήλωσαν ακόμη «Παίξαμε σαν παιδιά, νιώσαμε την ξενοιασιά τους και σκεφτήκαμε ότι όλα τα παιδιά πρέπει να χαμογελούν!».